εἰδύλλιον

εἰδύλλιον (Altgriechisch)

Substantiv, n

Singular Plural
Nominativ τὸ εἰδύλλιον τὰ εἰδύλλια
Genitiv τοῦ εἰδυλλίου τῶν εἰδυλλίων
Dativ τῷ εἰδυλλίῳ τοῖς εἰδυλλίοις
Akkusativ τὸ εἰδύλλιον τὰ εἰδύλλια
Vokativ (ὦ) εἰδύλλιον (ὦ) εἰδύλλια

Worttrennung:

εἰ·δύλ·λι·ον, Plural: εἰ·δύλ·λια

Umschrift:

DIN 31634: eidyllion

Bedeutungen:

[1] Literatur: kurzes Gedicht, Idylle

Herkunft:

Ableitung zu dem Substantiv εἶδος (eidos)  grc[1]

Beispiele:

[1] „Ἰστέον δέ, ὅτι εἰδύλλιον λέγεται τὸ μικρὸν ποίημα ἀπὸ τοῦ εἶδος ἡ θεωρία, οὐχ ἡδύλλιον παρὰ τὸ ἥδω τὸ εὐφραίνω.“ (Schol. Theoc. proem. E,a)[2]
[1] „εἰδύλλιον λέγεται, ὅτι εἶδός ἐστι λόγου· ὑποκοριστικῶς δὲ εἴρηται εἰδύλλιον.“ (Schol. Theoc. proem. E,b)[2]

Entlehnungen:

lateinisch: idyllion/idyllium

Übersetzungen

Referenzen und weiterführende Informationen:
[1] Wilhelm Pape, bearbeitet von Max Sengebusch: Handwörterbuch der griechischen Sprache. Griechisch-deutsches Handwörterbuch. Band 1: Α–Κ, Band 2: Λ–Ω. 3. Auflage, 6. Abdruck, Vieweg & Sohn, Braunschweig 1914. Stichwort „εἰδύλλιον“.
[1] Henry George Liddell, Robert Scott, revised and augmented throughout by Sir Henry Stuart Jones with assistance of Roderick McKenzie: A Greek-English Lexicon. Clarendon Press, Oxford 1940. Stichwort „εἰδύλλιον“.
[1] Diccionario Griego-Español (α - ἔξαυος): „εἰδύλλιον

Quellen:

  1. Pierre Chantraine: Dictionnaire étymologique de la langue grecque. Histoire des mots. mit einem Supplement versehene Neuauflage der 1. Auflage. Klincksieck, Paris 1999, ISBN 2-252-03277-4, „εἴδος“ Seite 317.
  2. 1 2 Carl Wendel (Herausgeber): Scholia in Theocritum vetera. Adiecta sunt scholia in Technopaegnia scripta. 1. Auflage. B. G. Teubner, Leipzig 1914 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Internet Archive), Seite 5.