adimere (Konjugation) (Latein)
- zurück zu adimere
| Infinitive |
|
Infinitiv Präsens |
Infinitiv Perfekt |
Infinitiv Futur |
| Aktiv |
adimere |
adēmisse |
ademptūrum, -am, -um esse |
| Passiv |
adimī |
ademptum, -am, -um esse |
ademptum īrī |
| Partizipien |
|
Präsens Aktiv |
Perfekt Passiv |
Futur Aktiv |
| adimēns |
ademptus, -a, -um |
ademptūrus, -a, -um |
| Gerundium, Gerundivum, Supina |
| Gerundium |
Gerundivum |
Supinum I |
Supinum II |
| adimendī |
adimendus, -a, -um |
ademptum |
ademptū |
|
Imperativ
| Person |
Präsens |
Futur |
| Aktiv |
Passiv |
Aktiv |
Passiv |
| Sg. 2. Pers. |
adime! |
adimere! |
adimitō! |
adimitor! |
| Sg. 3. Pers. |
|
|
adimitō! |
adimitor! |
| Pl. 2. Pers. |
adimite! |
adimiminī! |
adimitōte! |
|
| Pl. 3. Pers. |
|
|
adimuntō! |
adimuntor! |
|
Indikativ und Konjunktiv
| Präsens |
|
Aktiv |
Passiv |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
adimō |
adimam |
adimor |
adimar |
| Sg. 2. Pers. |
adimis |
adimās |
adimeris |
adimāris |
| Sg. 3. Pers. |
adimit |
adimat |
adimitur |
adimātur |
| Pl. 1. Pers. |
adimimus |
adimāmus |
adimimur |
adimāmur |
| Pl. 2. Pers. |
adimitis |
adimātis |
adimiminī |
adimāmini |
| Pl. 3. Pers. |
adimunt |
adimant |
adimuntur |
adimantur |
| Text |
| Imperfekt |
|
Aktiv |
Passiv |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
adimēbam |
adimerem |
adimēbar |
adimerer |
| Sg. 2. Pers. |
adimēbās |
adimerēs |
adimēbāris |
adimerēris |
| Sg. 3. Pers. |
adimēbat |
adimeret |
adimēbātur |
adimerētur |
| Pl. 1. Pers. |
adimēbāmus |
adimerēmus |
adimēbāmur |
adimerēmur |
| Pl. 2. Pers. |
adimēbātis |
adimerētis |
adimēbāminī |
adimerēminī |
| Pl. 3. Pers. |
adimēbant |
adimerent |
adimēbantur |
adimerentur |
| Text |
| Futur I |
|
Aktiv |
Passiv |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
adimam |
|
adimar |
|
| Sg. 2. Pers. |
adimēs |
adimēris |
| Sg. 3. Pers. |
adimet |
adimētur |
| Pl. 1. Pers. |
adimēmus |
adimēmur |
| Pl. 2. Pers. |
adimētis |
adimēminī |
| Pl. 3. Pers. |
adiment |
adimentur |
| Text |
| Perfekt |
|
Aktiv |
Passiv |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
adēmī |
adēmerim |
ademptus, -a, -um sum |
ademptus, -a, -um sim |
| Sg. 2. Pers. |
adēmistī |
adēmeris |
ademptus, -a, -um es |
ademptus, -a, -um sīs |
| Sg. 3. Pers. |
adēmit |
adēmerit |
ademptus, -a, -um est |
ademptus, -a, -um sit |
| Pl. 1. Pers. |
adēmimus |
adēmerimus |
ademptī, -ae, -a sumus |
ademptī, -ae, -a sīmus |
| Pl. 2. Pers. |
adēmistis |
adēmeritis |
ademptī, -ae, -a estis |
ademptī, -ae, -a sītis |
| Pl. 3. Pers. |
adēmērunt |
adēmerint |
ademptī, -ae, -a sunt |
ademptī, -ae, -a sint |
| Text |
| Plusquamperfekt |
|
Aktiv |
Passiv |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
adēmeram |
adēmissem |
ademptus, -a, -um eram |
ademptus, -a, -um essem |
| Sg. 2. Pers. |
adēmerās |
adēmissēs |
ademptus, -a, -um erās |
ademptus, -a, -um essēs |
| Sg. 3. Pers. |
adēmerat |
adēmisset |
ademptus, -a, -um erat |
ademptus, -a, -um esset |
| Pl. 1. Pers. |
adēmerāmus |
adēmissēmus |
ademptī, -ae, -a erāmus |
ademptī, -ae, -a essēmus |
| Pl. 2. Pers. |
adēmerātis |
adēmissētis |
ademptī, -ae, -a erātis |
ademptī, -ae, -a essētis |
| Pl. 3. Pers. |
adēmerant |
adēmissent |
ademptī, -ae, -a erant |
ademptī, -ae, -a essent |
| Text |
| Futur II |
|
Aktiv |
Passiv |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
adēmerō |
|
ademptus, -a, -um erō |
|
| Sg. 2. Pers. |
adēmeris |
ademptus, -a, -um eris |
| Sg. 3. Pers. |
adēmerit |
ademptus, -a, -um erit |
| Pl. 1. Pers. |
adēmerimus |
ademptī, -ae, -a erimus |
| Pl. 2. Pers. |
adēmeritis |
ademptī, -ae, -a eritis |
| Pl. 3. Pers. |
adēmerint |
ademptī, -ae, -a erunt |