admittere (Konjugation) (Latein)
- zurück zu admittere
| Infinitive |
|
Infinitiv Präsens |
Infinitiv Perfekt |
Infinitiv Futur |
| Aktiv |
admittere |
admīsisse |
admissūrum, -am, -um esse |
| Passiv |
admittī |
admissum, -am, -um esse |
admissum īrī |
| Partizipien |
|
Präsens Aktiv |
Perfekt Passiv |
Futur Aktiv |
| admittēns |
admissus, -a, -um |
admissūrus, -a, -um |
| Gerundium, Gerundivum, Supina |
| Gerundium |
Gerundivum |
Supinum I |
Supinum II |
| admittendī |
admittendus, -a, -um |
admissum |
admissū |
Imperativ
| Person |
Präsens |
Futur |
| Aktiv |
Passiv |
Aktiv |
Passiv |
| Sg. 2. Pers. |
admitte! |
admittere! |
admittitō! |
admittitor! |
| Sg. 3. Pers. |
|
|
admittitō! |
admittitor! |
| Pl. 2. Pers. |
admittite! |
admittiminī! |
admittitōte! |
|
| Pl. 3. Pers. |
|
|
admittuntō! |
admittuntor! |
Indikativ und Konjunktiv
| Präsens |
|
Aktiv |
Passiv |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
admittō |
admittam |
admittor |
admittar |
| Sg. 2. Pers. |
admittis |
admittās |
admitteris |
admittāris |
| Sg. 3. Pers. |
admittit |
admittat |
admittitur |
admittātur |
| Pl. 1. Pers. |
admittimus |
admittāmus |
admittimur |
admittāmur |
| Pl. 2. Pers. |
admittitis |
admittātis |
admittiminī |
admittāmini |
| Pl. 3. Pers. |
admittunt |
admittant |
admittuntur |
admittantur |
| Text |
| Imperfekt |
|
Aktiv |
Passiv |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
admittēbam |
admitterem |
admittēbar |
admitterer |
| Sg. 2. Pers. |
admittēbās |
admitterēs |
admittēbāris |
admitterēris |
| Sg. 3. Pers. |
admittēbat |
admitteret |
admittēbātur |
admitterētur |
| Pl. 1. Pers. |
admittēbāmus |
admitterēmus |
admittēbāmur |
admitterēmur |
| Pl. 2. Pers. |
admittēbātis |
admitterētis |
admittēbāminī |
admitterēminī |
| Pl. 3. Pers. |
admittēbant |
admitterent |
admittēbantur |
admitterentur |
| Text |
| Futur I |
|
Aktiv |
Passiv |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
admittam |
|
admittar |
|
| Sg. 2. Pers. |
admittēs |
admittēris |
| Sg. 3. Pers. |
admittet |
admittētur |
| Pl. 1. Pers. |
admittēmus |
admittēmur |
| Pl. 2. Pers. |
admittētis |
admittēminī |
| Pl. 3. Pers. |
admittent |
admittentur |
| Text |
| Perfekt |
|
Aktiv |
Passiv |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
admīsī |
admīserim |
admissus, -a, -um sum |
admissus, -a, -um sim |
| Sg. 2. Pers. |
admīsistī |
admīseris |
admissus, -a, -um es |
admissus, -a, -um sīs |
| Sg. 3. Pers. |
admīsit |
admīserit |
admissus, -a, -um est |
admissus, -a, -um sit |
| Pl. 1. Pers. |
admīsimus |
admīserimus |
admissī, -ae, -a sumus |
admissī, -ae, -a sīmus |
| Pl. 2. Pers. |
admīsistis |
admīseritis |
admissī, -ae, -a estis |
admissī, -ae, -a sītis |
| Pl. 3. Pers. |
admīsērunt |
admīserint |
admissī, -ae, -a sunt |
admissī, -ae, -a sint |
| Text |
| Plusquamperfekt |
|
Aktiv |
Passiv |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
admīseram |
admīsissem |
admissus, -a, -um eram |
admissus, -a, -um essem |
| Sg. 2. Pers. |
admīserās |
admīsissēs |
admissus, -a, -um erās |
admissus, -a, -um essēs |
| Sg. 3. Pers. |
admīserat |
admīsisset |
admissus, -a, -um erat |
admissus, -a, -um esset |
| Pl. 1. Pers. |
admīserāmus |
admīsissēmus |
admissī, -ae, -a erāmus |
admissī, -ae, -a essēmus |
| Pl. 2. Pers. |
admīserātis |
admīsissētis |
admissī, -ae, -a erātis |
admissī, -ae, -a essētis |
| Pl. 3. Pers. |
admīserant |
admīsissent |
admissī, -ae, -a erant |
admissī, -ae, -a essent |
| Text |
| Futur II |
|
Aktiv |
Passiv |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
admīserō |
|
admissus, -a, -um erō |
|
| Sg. 2. Pers. |
admīseris |
admissus, -a, -um eris |
| Sg. 3. Pers. |
admīserit |
admissus, -a, -um erit |
| Pl. 1. Pers. |
admīserimus |
admissī, -ae, -a erimus |
| Pl. 2. Pers. |
admīseritis |
admissī, -ae, -a eritis |
| Pl. 3. Pers. |
admīserint |
admissī, -ae, -a erunt |