adversari (Konjugation) (Latein)
- zurück zu adversari
| Infinitive |
| Präsens |
adversārī |
| Perfekt |
adversātum, -am, -um esse |
| Futur |
adversātūrum, -am, -um esse |
| Partizipien |
| Präsens |
adversāns |
| Perfekt |
adversātus, -a, -um |
| Futur |
adversātūrus, -a, -um |
| Gerundium, Gerundivum, Supina |
| Gerundium |
Gerundivum passivische Bedeutung |
Supinum I |
Supinum II |
| adversandī |
adversandus, -a, -um |
adversātum |
adversātū |
Imperativ
| Person |
Präsens |
Futur |
| Sg. 2. Pers. |
adversāre! |
adversātor! |
| Sg. 3. Pers. |
|
adversātor! |
| Pl. 2. Pers. |
adversāminī!
|
|
| Pl. 3. Pers. |
|
adversantor! |
Indikativ und Konjunktiv
| Präsens |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
adversor |
adverser |
| Sg. 2. Pers. |
adversāris |
adversēris |
| Sg. 3. Pers. |
adversātur |
adversētur |
| Pl. 1. Pers. |
adversāmur |
adversēmur |
| Pl. 2. Pers. |
adversāminī |
adversēminī |
| Pl. 3. Pers. |
adversantur |
adversentur |
| Text |
| Imperfekt |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
adversābar |
adversārer |
| Sg. 2. Pers. |
adversābāris |
adversārēris |
| Sg. 3. Pers. |
adversābātur |
adversārētur |
| Pl. 1. Pers. |
adversābāmur |
adversārēmur |
| Pl. 2. Pers. |
adversābāminī |
adversārēminī |
| Pl. 3. Pers. |
adversābantur |
adversārentur |
| Text |
| Futur I |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
adversābor |
|
| Sg. 2. Pers. |
adversāberis |
| Sg. 3. Pers. |
adversābitur |
| Pl. 1. Pers. |
adversābimur |
| Pl. 2. Pers. |
adversābiminī |
| Pl. 3. Pers. |
adversābuntur |
| Text |
| Perfekt |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
adversātus, -a, -um sum |
adversātus, -a, -um sim |
| Sg. 2. Pers. |
adversātus, -a, -um es |
adversātus, -a, -um sīs |
| Sg. 3. Pers. |
adversātus, -a, -um est |
adversātus, -a, -um sit |
| Pl. 1. Pers. |
adversātī, -ae, -a sumus |
adversātī, -ae, -a sīmus |
| Pl. 2. Pers. |
adversātī, -ae, -a estis |
adversātī, -ae, -a sītis |
| Pl. 3. Pers. |
adversātī, -ae, -a sunt |
adversātī, -ae, -a sint |
| Text |
| Plusquamperfekt |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
adversātus, -a, -um eram |
adversātus, -a, -um essem |
| Sg. 2. Pers. |
adversātus, -a, -um erās |
adversātus, -a, -um essēs |
| Sg. 3. Pers. |
adversātus, -a, -um erat |
adversātus, -a, -um esset |
| Pl. 1. Pers. |
adversātī, -ae, -a erāmus |
adversātī, -ae, -a essēmus |
| Pl. 2. Pers. |
adversātī, -ae, -a erātis |
adversātī, -ae, -a essētis |
| Pl. 3. Pers. |
adversātī, -ae, -a erant |
adversātī, -ae, -a essent |
| Text |
| Futur II |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
adversātus, -a, -um erō |
|
| Sg. 2. Pers. |
adversātus, -a, -um eris |
| Sg. 3. Pers. |
adversātus, -a, -um erit |
| Pl. 1. Pers. |
adversātī, -ae, -a erimus |
| Pl. 2. Pers. |
adversātī, -ae, -a eritis |
| Pl. 3. Pers. |
adversātī, -ae, -a erunt |