alloqui (Konjugation) (Latein)
- zurück zu alloqui
| Infinitive |
| Präsens |
alloquī |
| Perfekt |
allocūtum, -am, -um esse |
| Futur |
allocūtūrum, -am, -um esse |
| Partizipien |
| Präsens |
alloquēns |
| Perfekt |
allocūtus, -a, -um |
| Futur |
allocūtūrus, -a, -um |
| Gerundium, Gerundivum, Supina |
| Gerundium |
Gerundivum
passivische Bedeutung |
Supinum I |
Supinum II |
| alloquendī |
alloquendus, -a, -um |
allocūtum |
allocūtū |
|
Imperativ
| Person |
Präsens |
Futur |
| Sg. 2. Pers. |
alloquere! |
alloquitor! |
| Sg. 3. Pers. |
|
alloquitor! |
| Pl. 2. Pers. |
alloquiminī!
|
|
| Pl. 3. Pers. |
|
alloquuntor! |
|
Indikativ und Konjunktiv
| Präsens |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
alloquor |
alloquar |
| Sg. 2. Pers. |
alloqueris |
alloquāris |
| Sg. 3. Pers. |
alloquitur |
alloquātur |
| Pl. 1. Pers. |
alloquimur |
alloquāmur |
| Pl. 2. Pers. |
alloquiminī |
alloquāmini |
| Pl. 3. Pers. |
alloquuntur |
alloquantur |
| Text |
| Imperfekt |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
alloquēbar |
alloquerer |
| Sg. 2. Pers. |
alloquēbāris |
alloquerēris |
| Sg. 3. Pers. |
alloquēbātur |
alloquerētur |
| Pl. 1. Pers. |
alloquēbāmur |
alloquerēmur |
| Pl. 2. Pers. |
alloquēbāminī |
alloquerēminī |
| Pl. 3. Pers. |
alloquēbantur |
alloquerentur |
| Text |
| Futur I |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
alloquar |
|
| Sg. 2. Pers. |
alloquēris |
| Sg. 3. Pers. |
alloquētur |
| Pl. 1. Pers. |
alloquēmur |
| Pl. 2. Pers. |
alloquēminī |
| Pl. 3. Pers. |
alloquentur |
| Text |
| Perfekt |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
allocūtus, -a, -um sum |
allocūtus, -a, -um sim |
| Sg. 2. Pers. |
allocūtus, -a, -um es |
allocūtus, -a, -um sīs |
| Sg. 3. Pers. |
allocūtus, -a, -um est |
allocūtus, -a, -um sit |
| Pl. 1. Pers. |
allocūtī, -ae, -a sumus |
allocūtī, -ae, -a sīmus |
| Pl. 2. Pers. |
allocūtī, -ae, -a estis |
allocūtī, -ae, -a sītis |
| Pl. 3. Pers. |
allocūtī, -ae, -a sunt |
allocūtī, -ae, -a sint |
| Text |
| Plusquamperfekt |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
allocūtus, -a, -um eram |
allocūtus, -a, -um essem |
| Sg. 2. Pers. |
allocūtus, -a, -um erās |
allocūtus, -a, -um essēs |
| Sg. 3. Pers. |
allocūtus, -a, -um erat |
allocūtus, -a, -um esset |
| Pl. 1. Pers. |
allocūtī, -ae, -a erāmus |
allocūtī, -ae, -a essēmus |
| Pl. 2. Pers. |
allocūtī, -ae, -a erātis |
allocūtī, -ae, -a essētis |
| Pl. 3. Pers. |
allocūtī, -ae, -a erant |
allocūtī, -ae, -a essent |
| Text |
| Futur II |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
allocūtus, -a, -um erō |
|
| Sg. 2. Pers. |
allocūtus, -a, -um eris |
| Sg. 3. Pers. |
allocūtus, -a, -um erit |
| Pl. 1. Pers. |
allocūtī, -ae, -a erimus |
| Pl. 2. Pers. |
allocūtī, -ae, -a eritis |
| Pl. 3. Pers. |
allocūtī, -ae, -a erunt |