amittere (Konjugation) (Latein)
- zurück zu amittere
| Infinitive |
|
Infinitiv Präsens |
Infinitiv Perfekt |
Infinitiv Futur |
| Aktiv |
āmittere |
āmīsisse |
āmissūrum, -am, -um esse |
| Passiv |
āmittī |
āmissum, -am, -um esse |
āmissum īrī |
| Partizipien |
|
Präsens Aktiv |
Perfekt Passiv |
Futur Aktiv |
| āmittēns |
āmissus, -a, -um |
āmissūrus, -a, -um |
| Gerundium, Gerundivum, Supina |
| Gerundium |
Gerundivum |
Supinum I |
Supinum II |
| āmittendī |
āmittendus, -a, -um |
āmissum |
āmissū |
|
Imperativ
| Person |
Präsens |
Futur |
| Aktiv |
Passiv |
Aktiv |
Passiv |
| Sg. 2. Pers. |
āmitte! |
āmittere! |
āmittitō! |
āmittitor! |
| Sg. 3. Pers. |
|
|
āmittitō! |
āmittitor! |
| Pl. 2. Pers. |
āmittite! |
āmittiminī! |
āmittitōte! |
|
| Pl. 3. Pers. |
|
|
āmittuntō! |
āmittuntor! |
|
Indikativ und Konjunktiv
| Präsens |
|
Aktiv |
Passiv |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
āmittō |
āmittam |
āmittor |
āmittar |
| Sg. 2. Pers. |
āmittis |
āmittās |
āmitteris |
āmittāris |
| Sg. 3. Pers. |
āmittit |
āmittat |
āmittitur |
āmittātur |
| Pl. 1. Pers. |
āmittimus |
āmittāmus |
āmittimur |
āmittāmur |
| Pl. 2. Pers. |
āmittitis |
āmittātis |
āmittiminī |
āmittāmini |
| Pl. 3. Pers. |
āmittunt |
āmittant |
āmittuntur |
āmittantur |
| Text |
| Imperfekt |
|
Aktiv |
Passiv |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
āmittēbam |
āmitterem |
āmittēbar |
āmitterer |
| Sg. 2. Pers. |
āmittēbās |
āmitterēs |
āmittēbāris |
āmitterēris |
| Sg. 3. Pers. |
āmittēbat |
āmitteret |
āmittēbātur |
āmitterētur |
| Pl. 1. Pers. |
āmittēbāmus |
āmitterēmus |
āmittēbāmur |
āmitterēmur |
| Pl. 2. Pers. |
āmittēbātis |
āmitterētis |
āmittēbāminī |
āmitterēminī |
| Pl. 3. Pers. |
āmittēbant |
āmitterent |
āmittēbantur |
āmitterentur |
| Text |
| Futur I |
|
Aktiv |
Passiv |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
āmittam |
|
āmittar |
|
| Sg. 2. Pers. |
āmittēs |
āmittēris |
| Sg. 3. Pers. |
āmittet |
āmittētur |
| Pl. 1. Pers. |
āmittēmus |
āmittēmur |
| Pl. 2. Pers. |
āmittētis |
āmittēminī |
| Pl. 3. Pers. |
āmittent |
āmittentur |
| Text |
| Perfekt |
|
Aktiv |
Passiv |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
āmīsī |
āmīserim |
āmissus, -a, -um sum |
āmissus, -a, -um sim |
| Sg. 2. Pers. |
āmīsistī |
āmīseris |
āmissus, -a, -um es |
āmissus, -a, -um sīs |
| Sg. 3. Pers. |
āmīsit |
āmīserit |
āmissus, -a, -um est |
āmissus, -a, -um sit |
| Pl. 1. Pers. |
āmīsimus |
āmīserimus |
āmissī, -ae, -a sumus |
āmissī, -ae, -a sīmus |
| Pl. 2. Pers. |
āmīsistis |
āmīseritis |
āmissī, -ae, -a estis |
āmissī, -ae, -a sītis |
| Pl. 3. Pers. |
āmīsērunt |
āmīserint |
āmissī, -ae, -a sunt |
āmissī, -ae, -a sint |
| Text |
| Plusquamperfekt |
|
Aktiv |
Passiv |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
āmīseram |
āmīsissem |
āmissus, -a, -um eram |
āmissus, -a, -um essem |
| Sg. 2. Pers. |
āmīserās |
āmīsissēs |
āmissus, -a, -um erās |
āmissus, -a, -um essēs |
| Sg. 3. Pers. |
āmīserat |
āmīsisset |
āmissus, -a, -um erat |
āmissus, -a, -um esset |
| Pl. 1. Pers. |
āmīserāmus |
āmīsissēmus |
āmissī, -ae, -a erāmus |
āmissī, -ae, -a essēmus |
| Pl. 2. Pers. |
āmīserātis |
āmīsissētis |
āmissī, -ae, -a erātis |
āmissī, -ae, -a essētis |
| Pl. 3. Pers. |
āmīserant |
āmīsissent |
āmissī, -ae, -a erant |
āmissī, -ae, -a essent |
| Text |
| Futur II |
|
Aktiv |
Passiv |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
āmīserō |
|
āmissus, -a, -um erō |
|
| Sg. 2. Pers. |
āmīseris |
āmissus, -a, -um eris |
| Sg. 3. Pers. |
āmīserit |
āmissus, -a, -um erit |
| Pl. 1. Pers. |
āmīserimus |
āmissī, -ae, -a erimus |
| Pl. 2. Pers. |
āmīseritis |
āmissī, -ae, -a eritis |
| Pl. 3. Pers. |
āmīserint |
āmissī, -ae, -a erunt |