arguere (Konjugation) (Latein)
- zurück zu arguere
| Infinitive |
|
Infinitiv Präsens |
Infinitiv Perfekt |
Infinitiv Futur |
| Aktiv |
arguere |
arguisse |
argūtūrum, -am, -um esse |
| Passiv |
arguī |
argūtum, -am, -um esse |
argūtum īrī |
| Partizipien |
|
Präsens Aktiv |
Perfekt Passiv |
Futur Aktiv |
| arguēns |
argūtus, -a, -um |
argūtūrus, -a, -um |
| Gerundium, Gerundivum, Supina |
| Gerundium |
Gerundivum |
Supinum I |
Supinum II |
| arguendī |
arguendus, -a, -um |
argūtum |
argūtū |
|
Imperativ
| Person |
Präsens |
Futur |
| Aktiv |
Passiv |
Aktiv |
Passiv |
| Sg. 2. Pers. |
argue! |
arguere! |
arguitō! |
arguitor! |
| Sg. 3. Pers. |
|
|
arguitō! |
arguitor! |
| Pl. 2. Pers. |
arguite! |
arguiminī! |
arguitōte! |
|
| Pl. 3. Pers. |
|
|
arguuntō! |
arguuntor! |
|
Indikativ und Konjunktiv
| Präsens |
|
Aktiv |
Passiv |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
arguō |
arguam |
arguor |
arguar |
| Sg. 2. Pers. |
arguis |
arguās |
argueris |
arguāris |
| Sg. 3. Pers. |
arguit |
arguat |
arguitur |
arguātur |
| Pl. 1. Pers. |
arguimus |
arguāmus |
arguimur |
arguāmur |
| Pl. 2. Pers. |
arguitis |
arguātis |
arguiminī |
arguāmini |
| Pl. 3. Pers. |
arguunt |
arguant |
arguuntur |
arguantur |
| Text |
| Imperfekt |
|
Aktiv |
Passiv |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
arguēbam |
arguerem |
arguēbar |
arguerer |
| Sg. 2. Pers. |
arguēbās |
arguerēs |
arguēbāris |
arguerēris |
| Sg. 3. Pers. |
arguēbat |
argueret |
arguēbātur |
arguerētur |
| Pl. 1. Pers. |
arguēbāmus |
arguerēmus |
arguēbāmur |
arguerēmur |
| Pl. 2. Pers. |
arguēbātis |
arguerētis |
arguēbāminī |
arguerēminī |
| Pl. 3. Pers. |
arguēbant |
arguerent |
arguēbantur |
arguerentur |
| Text |
| Futur I |
|
Aktiv |
Passiv |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
arguam |
|
arguar |
|
| Sg. 2. Pers. |
arguēs |
arguēris |
| Sg. 3. Pers. |
arguet |
arguētur |
| Pl. 1. Pers. |
arguēmus |
arguēmur |
| Pl. 2. Pers. |
arguētis |
arguēminī |
| Pl. 3. Pers. |
arguent |
arguentur |
| Text |
| Perfekt |
|
Aktiv |
Passiv |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
arguī |
arguerim |
argūtus, -a, -um sum |
argūtus, -a, -um sim |
| Sg. 2. Pers. |
arguistī |
argueris |
argūtus, -a, -um es |
argūtus, -a, -um sīs |
| Sg. 3. Pers. |
arguit |
arguerit |
argūtus, -a, -um est |
argūtus, -a, -um sit |
| Pl. 1. Pers. |
arguimus |
arguerimus |
argūtī, -ae, -a sumus |
argūtī, -ae, -a sīmus |
| Pl. 2. Pers. |
arguistis |
argueritis |
argūtī, -ae, -a estis |
argūtī, -ae, -a sītis |
| Pl. 3. Pers. |
arguērunt |
arguerint |
argūtī, -ae, -a sunt |
argūtī, -ae, -a sint |
| Text |
| Plusquamperfekt |
|
Aktiv |
Passiv |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
argueram |
arguissem |
argūtus, -a, -um eram |
argūtus, -a, -um essem |
| Sg. 2. Pers. |
arguerās |
arguissēs |
argūtus, -a, -um erās |
argūtus, -a, -um essēs |
| Sg. 3. Pers. |
arguerat |
arguisset |
argūtus, -a, -um erat |
argūtus, -a, -um esset |
| Pl. 1. Pers. |
arguerāmus |
arguissēmus |
argūtī, -ae, -a erāmus |
argūtī, -ae, -a essēmus |
| Pl. 2. Pers. |
arguerātis |
arguissētis |
argūtī, -ae, -a erātis |
argūtī, -ae, -a essētis |
| Pl. 3. Pers. |
arguerant |
arguissent |
argūtī, -ae, -a erant |
argūtī, -ae, -a essent |
| Text |
| Futur II |
|
Aktiv |
Passiv |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
arguerō |
|
argūtus, -a, -um erō |
|
| Sg. 2. Pers. |
argueris |
argūtus, -a, -um eris |
| Sg. 3. Pers. |
arguerit |
argūtus, -a, -um erit |
| Pl. 1. Pers. |
arguerimus |
argūtī, -ae, -a erimus |
| Pl. 2. Pers. |
argueritis |
argūtī, -ae, -a eritis |
| Pl. 3. Pers. |
arguerint |
argūtī, -ae, -a erunt |