Flexion:assimulare

assimulare (Konjugation) (Latein)

zurück zu assimulare


Infinite Formen

Infinitive
Infinitiv Präsens Infinitiv Perfekt Infinitiv Futur
Aktiv assimulāre assimulāvisse assimulātūrum, -am, -um esse
Passiv assimulārī assimulātum, -am, -um esse assimulātum īrī
Partizipien
Präsens Aktiv Perfekt Passiv Futur Aktiv
assimulāns assimulātus, -a, -um assimulātūrus, -a, -um
Gerundium, Gerundivum, Supina
Gerundium Gerundivum Supinum I Supinum II
assimulandī assimulandus, -a, -um assimulātum assimulātū


Finite Formen

Imperativ
Person Präsens Futur
Aktiv Passiv Aktiv Passiv
Sg. 2. Pers. assimulā! assimulāre! assimulātō! assimulātor!
Sg. 3. Pers. assimulātō! assimulātor!
Pl. 2. Pers. assimulāte! assimulāminī! assimulātōte!
Pl. 3. Pers. assimulantō! assimulantor!


Indikativ und Konjunktiv
Präsens
Aktiv Passiv
Person Indikativ Konjunktiv Indikativ Konjunktiv
Sg. 1. Pers. assimulō assimulem assimulor assimuler
Sg. 2. Pers. assimulās assimulēs assimulāris assimulēris
Sg. 3. Pers. assimulat assimulet assimulātur assimulētur
Pl. 1. Pers. assimulāmus assimulēmus assimulāmur assimulēmur
Pl. 2. Pers. assimulātis assimulētis assimulāminī assimulēminī
Pl. 3. Pers. assimulant assimulent assimulantur assimulentur
Text
Imperfekt
Aktiv Passiv
Person Indikativ Konjunktiv Indikativ Konjunktiv
Sg. 1. Pers. assimulābam assimulārem assimulābar assimulārer
Sg. 2. Pers. assimulābās assimulārēs assimulābāris assimulārēris
Sg. 3. Pers. assimulābat assimulāret assimulābātur assimulārētur
Pl. 1. Pers. assimulābāmus assimulārēmus assimulābāmur assimulārēmur
Pl. 2. Pers. assimulābātis assimulārētis assimulābāminī assimulārēminī
Pl. 3. Pers. assimulābant assimulārent assimulābantur assimulārentur
Text
Futur I
Aktiv Passiv
Person Indikativ Konjunktiv Indikativ Konjunktiv
Sg. 1. Pers. assimulābō assimulābor
Sg. 2. Pers. assimulābis assimulāberis
Sg. 3. Pers. assimulābit assimulābitur
Pl. 1. Pers. assimulābimus assimulābimur
Pl. 2. Pers. assimulābitis assimulābiminī
Pl. 3. Pers. assimulābunt assimulābuntur
Text
Perfekt
Aktiv Passiv
Person Indikativ Konjunktiv Indikativ Konjunktiv
Sg. 1. Pers. assimulāvī assimulāverim assimulātus, -a, -um sum assimulātus, -a, -um sim
Sg. 2. Pers. assimulāvistī assimulāveris assimulātus, -a, -um es assimulātus, -a, -um sīs
Sg. 3. Pers. assimulāvit assimulāverit assimulātus, -a, -um est assimulātus, -a, -um sit
Pl. 1. Pers. assimulāvimus assimulāverimus assimulātī, -ae, -a sumus assimulātī, -ae, -a sīmus
Pl. 2. Pers. assimulāvistis assimulāveritis assimulātī, -ae, -a estis assimulātī, -ae, -a sītis
Pl. 3. Pers. assimulāvērunt assimulāverint assimulātī, -ae, -a sunt assimulātī, -ae, -a sint
Text
Plusquamperfekt
Aktiv Passiv
Person Indikativ Konjunktiv Indikativ Konjunktiv
Sg. 1. Pers. assimulāveram assimulāvissem assimulātus, -a, -um eram assimulātus, -a, -um essem
Sg. 2. Pers. assimulāverās assimulāvissēs assimulātus, -a, -um erās assimulātus, -a, -um essēs
Sg. 3. Pers. assimulāverat assimulāvisset assimulātus, -a, -um erat assimulātus, -a, -um esset
Pl. 1. Pers. assimulāverāmus assimulāvissēmus assimulātī, -ae, -a erāmus assimulātī, -ae, -a essēmus
Pl. 2. Pers. assimulāverātis assimulāvissētis assimulātī, -ae, -a erātis assimulātī, -ae, -a essētis
Pl. 3. Pers. assimulāverant assimulāvissent assimulātī, -ae, -a erant assimulātī, -ae, -a essent
Text
Futur II
Aktiv Passiv
Person Indikativ Konjunktiv Indikativ Konjunktiv
Sg. 1. Pers. assimulāverō assimulātus, -a, -um erō
Sg. 2. Pers. assimulāveris assimulātus, -a, -um eris
Sg. 3. Pers. assimulāverit assimulātus, -a, -um erit
Pl. 1. Pers. assimulāverimus assimulātī, -ae, -a erimus
Pl. 2. Pers. assimulāveritis assimulātī, -ae, -a eritis
Pl. 3. Pers. assimulāverint assimulātī, -ae, -a erunt


Dieser Artikel wurde von Wiktionary herausgegeben. Der Text ist unter Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 verfügbar, sofern nicht anders angegeben. Für die Mediendateien können zusätzliche Bedingungen gelten.