proficīscī (Konjugation) (Latein)
- zurück zu proficisci
| Infinitive |
| Präsens |
proficīscī |
| Perfekt |
profectum, -am, -um esse |
| Futur |
profectūrum, -am, -um esse |
| Partizipien |
| Präsens |
proficīscēns |
| Perfekt |
profectus, -a, -um |
| Futur |
profectūrus, -a, -um |
| Gerundium, Gerundivum, Supina |
| Gerundium |
Gerundivum
passivische Bedeutung |
Supinum I |
Supinum II |
| proficīscendī |
proficīscendus, -a, -um |
profectum |
profectū |
|
Imperativ
| Person |
Präsens |
Futur |
| Sg. 2. Pers. |
proficīscere! |
proficīscitor! |
| Sg. 3. Pers. |
|
proficīscitor! |
| Pl. 2. Pers. |
proficīsciminī!
|
|
| Pl. 3. Pers. |
|
proficīscuntor! |
|
Indikativ und Konjunktiv
| Präsens |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
proficīscor |
proficīscar |
| Sg. 2. Pers. |
proficīsceris |
proficīscāris |
| Sg. 3. Pers. |
proficīscitur |
proficīscātur |
| Pl. 1. Pers. |
proficīscimur |
proficīscāmur |
| Pl. 2. Pers. |
proficīsciminī |
proficīscāmini |
| Pl. 3. Pers. |
proficīscuntur |
proficīscantur |
| Text |
| Imperfekt |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
proficīscēbar |
proficīscerer |
| Sg. 2. Pers. |
proficīscēbāris |
proficīscerēris |
| Sg. 3. Pers. |
proficīscēbātur |
proficīscerētur |
| Pl. 1. Pers. |
proficīscēbāmur |
proficīscerēmur |
| Pl. 2. Pers. |
proficīscēbāminī |
proficīscerēminī |
| Pl. 3. Pers. |
proficīscēbantur |
proficīscerentur |
| Text |
| Futur I |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
proficīscar |
|
| Sg. 2. Pers. |
proficīscēris |
| Sg. 3. Pers. |
proficīscētur |
| Pl. 1. Pers. |
proficīscēmur |
| Pl. 2. Pers. |
proficīscēminī |
| Pl. 3. Pers. |
proficīscentur |
| Text |
| Perfekt |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
profectus, -a, -um sum |
profectus, -a, -um sim |
| Sg. 2. Pers. |
profectus, -a, -um es |
profectus, -a, -um sīs |
| Sg. 3. Pers. |
profectus, -a, -um est |
profectus, -a, -um sit |
| Pl. 1. Pers. |
profectī, -ae, -a sumus |
profectī, -ae, -a sīmus |
| Pl. 2. Pers. |
profectī, -ae, -a estis |
profectī, -ae, -a sītis |
| Pl. 3. Pers. |
profectī, -ae, -a sunt |
profectī, -ae, -a sint |
| Text |
| Plusquamperfekt |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
profectus, -a, -um eram |
profectus, -a, -um essem |
| Sg. 2. Pers. |
profectus, -a, -um erās |
profectus, -a, -um essēs |
| Sg. 3. Pers. |
profectus, -a, -um erat |
profectus, -a, -um esset |
| Pl. 1. Pers. |
profectī, -ae, -a erāmus |
profectī, -ae, -a essēmus |
| Pl. 2. Pers. |
profectī, -ae, -a erātis |
profectī, -ae, -a essētis |
| Pl. 3. Pers. |
profectī, -ae, -a erant |
profectī, -ae, -a essent |
| Text |
| Futur II |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
profectus, -a, -um erō |
|
| Sg. 2. Pers. |
profectus, -a, -um eris |
| Sg. 3. Pers. |
profectus, -a, -um erit |
| Pl. 1. Pers. |
profectī, -ae, -a erimus |
| Pl. 2. Pers. |
profectī, -ae, -a eritis |
| Pl. 3. Pers. |
profectī, -ae, -a erunt |