vincīre (Konjugation) (Latein)
- zurück zu vincire
| Infinitive |
|
Infinitiv Präsens |
Infinitiv Perfekt |
Infinitiv Futur |
| Aktiv |
vincīre |
vinxisse |
vinctūrum, -am, -um esse |
| Passiv |
vincīrī |
vinctum, -am, -um esse |
vinctum īrī |
| Partizipien |
|
Präsens Aktiv |
Perfekt Passiv |
Futur Aktiv |
| vinciēns |
vinctus, -a, -um |
vinctūrus, -a, -um |
| Gerundium, Gerundivum, Supina |
| Gerundium |
Gerundivum |
Supinum I |
Supinum II |
| vinciendī |
vinciendus, -a, -um |
vinctum |
vinctū |
|
Imperativ
| Person |
Präsens |
Futur |
| Aktiv |
Passiv |
Aktiv |
Passiv |
| Sg. 2. Pers. |
vincī! |
vincīre! |
vincītō! |
vincītor! |
| Sg. 3. Pers. |
|
|
vincītō! |
vincītor! |
| Pl. 2. Pers. |
vincīte! |
vincīminī! |
vincītōte! |
|
| Pl. 3. Pers. |
|
|
vinciuntō! |
vinciuntor! |
|
Indikativ und Konjunktiv
| Präsens |
|
Aktiv |
Passiv |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
vinciō |
vinciam |
vincior |
vinciar |
| Sg. 2. Pers. |
vincīs |
vinciās |
vincīris |
vinciāris |
| Sg. 3. Pers. |
vincit |
vinciat |
vincītur |
vinciātur |
| Pl. 1. Pers. |
vincīmus |
vinciāmus |
vincīmur |
vinciāmur |
| Pl. 2. Pers. |
vincītis |
vinciātis |
vincīmini |
vinciāminī |
| Pl. 3. Pers. |
vinciunt |
vinciant |
vinciuntur |
vinciantur |
| Text |
| Imperfekt |
|
Aktiv |
Passiv |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
vinciēbam |
vincīrem |
vinciēbar |
vincīrer |
| Sg. 2. Pers. |
vinciēbās |
vincīrēs |
vinciēbāris |
vincīrēris |
| Sg. 3. Pers. |
vinciēbat |
vincīret |
vinciēbātur |
vincīrētur |
| Pl. 1. Pers. |
vinciēbāmus |
vincīrēmus |
vinciēbāmur |
vincīrēmur |
| Pl. 2. Pers. |
vinciēbātis |
vincīrētis |
vinciēbāminī |
vincīrēminī |
| Pl. 3. Pers. |
vinciēbant |
vincīrent |
vinciēbantur |
vincīrentur |
| Text |
| Futur I |
|
Aktiv |
Passiv |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
vinciam |
|
vinciar |
|
| Sg. 2. Pers. |
vinciēs |
vinciēris |
| Sg. 3. Pers. |
vinciet |
vinciētur |
| Pl. 1. Pers. |
vinciēmus |
vinciēmur |
| Pl. 2. Pers. |
vinciētis |
vinciēminī |
| Pl. 3. Pers. |
vincient |
vincientur |
| Text |
| Perfekt |
|
Aktiv |
Passiv |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
vinxī |
vinxerim |
vinctus, -a, -um sum |
vinctus, -a, -um sim |
| Sg. 2. Pers. |
vinxistī |
vinxeris |
vinctus, -a, -um es |
vinctus, -a, -um sīs |
| Sg. 3. Pers. |
vinxit |
vinxerit |
vinctus, -a, -um est |
vinctus, -a, -um sit |
| Pl. 1. Pers. |
vinximus |
vinxerimus |
vinctī, -ae, -a sumus |
vinctī, -ae, -a sīmus |
| Pl. 2. Pers. |
vinxistis |
vinxeritis |
vinctī, -ae, -a estis |
vinctī, -ae, -a sītis |
| Pl. 3. Pers. |
vinxērunt |
vinxerint |
vinctī, -ae, -a sunt |
vinctī, -ae, -a sint |
| Text |
| Plusquamperfekt |
|
Aktiv |
Passiv |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
vinxeram |
vinxissem |
vinctus, -a, -um eram |
vinctus, -a, -um essem |
| Sg. 2. Pers. |
vinxerās |
vinxissēs |
vinctus, -a, -um erās |
vinctus, -a, -um essēs |
| Sg. 3. Pers. |
vinxerat |
vinxisset |
vinctus, -a, -um erat |
vinctus, -a, -um esset |
| Pl. 1. Pers. |
vinxerāmus |
vinxissēmus |
vinctī, -ae, -a erāmus |
vinctī, -ae, -a essēmus |
| Pl. 2. Pers. |
vinxerātis |
vinxissētis |
vinctī, -ae, -a erātis |
vinctī, -ae, -a essētis |
| Pl. 3. Pers. |
vinxerant |
vinxissent |
vinctī, -ae, -a erant |
vinctī, -ae, -a essent |
| Text |
| Futur II |
|
Aktiv |
Passiv |
| Person |
Indikativ |
Konjunktiv |
Indikativ |
Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. |
vinxerō |
|
vinctus, -a, -um erō |
|
| Sg. 2. Pers. |
vinxeris |
vinctus, -a, -um eris |
| Sg. 3. Pers. |
vinxerit |
vinctus, -a, -um erit |
| Pl. 1. Pers. |
vinxerimus |
vinctī, -ae, -a erimus |
| Pl. 2. Pers. |
vinxeritis |
vinctī, -ae, -a eritis |
| Pl. 3. Pers. |
vinxerint |
vinctī, -ae, -a erunt |