Piso
Piso (Latein)
Eigenname, m
| Kasus | Singular | Plural |
|---|---|---|
| Nominativ | Pīsō | Pīsōnēs |
| Genitiv | Pīsōnis | Pīsōnum |
| Dativ | Pīsōnī | Pīsōnibus |
| Akkusativ | Pīsōnem | Pīsōnēs |
| Vokativ | Pīsō | Pīsōnēs |
| Ablativ | Pīsōne | Pīsōnibus |
Worttrennung:
- Pi·so, Genitiv: Pi·so·nis
Bedeutungen:
Beispiele:
- [1] „is M. Messala M. Pisone consulibus regni cupiditate inductus coniurationem nobilitatis fecit et civitati persuasit, ut de finibus suis cum omnibus copiis exirent:“ (Caes. Gall. 1,2,1)[1]
Wortbildungen:
- Pisonianus
Übersetzungen
Referenzen und weiterführende Informationen:
- [1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „4. Piso“ (Zeno.org), Band 2, Spalte 1719.
- [1] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „Piso“
- [1] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 2: M–Z, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „Piso²“ Seite 1522.
Quellen:
- ↑ Gaius Iulius Caesar: Bellum Gallicum. In: Wolfgang Hering (Herausgeber): Commentarii. stereotype 1. Auflage. Vol. I, Walter de Gruyter, Berlin/New York 2008, ISBN 978-3-598-71127-5 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1987), Seite 1.