Piso

Piso (Latein)

Eigenname, m

Kasus Singular Plural
Nominativ Pīsō Pīsōnēs
Genitiv Pīsōnis Pīsōnum
Dativ Pīsōnī Pīsōnibus
Akkusativ Pīsōnem Pīsōnēs
Vokativ Pīsō Pīsōnēs
Ablativ Pīsōne Pīsōnibus

Worttrennung:

Pi·so, Genitiv: Pi·so·nis

Bedeutungen:

[1] Cognomen der Gens der Calpurnier

Beispiele:

[1] „is M. Messala M. Pisone consulibus regni cupiditate inductus coniurationem nobilitatis fecit et civitati persuasit, ut de finibus suis cum omnibus copiis exirent:“ (Caes. Gall. 1,2,1)[1]

Wortbildungen:

Pisonianus

Übersetzungen

Referenzen und weiterführende Informationen:
[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „4. Piso“ (Zeno.org), Band 2, Spalte 1719.
[1] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „Piso
[1] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 2: M–Z, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „Piso²“ Seite 1522.

Quellen:

  1. Gaius Iulius Caesar: Bellum Gallicum. In: Wolfgang Hering (Herausgeber): Commentarii. stereotype 1. Auflage. Vol. I, Walter de Gruyter, Berlin/New York 2008, ISBN 978-3-598-71127-5 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1987), Seite 1.