abacinare
abacinare (Latein)
Verb
| Zeitform | Person | Wortform |
|---|---|---|
| Präsens | 1. Person Singular | abacinō |
| 2. Person Singular | abacinās | |
| 3. Person Singular | abacinat | |
| 1. Person Plural | abacināmus | |
| 2. Person Plural | abacinātis | |
| 3. Person Plural | abacinant | |
| Perfekt | 1. Person Singular | abacināvī |
| Imperfekt | 1. Person Singular | abacinābam |
| Futur | 1. Person Singular | abacinābō |
| PPP | abacinātus | |
| Konjunktiv Präsens | 1. Person Singular | abacinem |
| Imperativ | Singular | abacinā |
| Plural | abacināte | |
| Alle weiteren Formen: Flexion:abacinare | ||
Nebenformen:
- abbacinare
Worttrennung:
- a·ba·ci·na·re
Bedeutungen:
- [1] mittellateinisch, transitiv: jemandem das Augenlicht nehmen; blenden
Beispiele:
- [1] „Postea, mortuo Tancredo, Henricus veniens recuperavit uxorem et regnum, et filios Tancredi abacinavit, filias autem libere dimisit.“ (Andr. Dand. Chron. ext. a. 1193)[1]
Entlehnungen:
- englisch: abacinate
Übersetzungen
Referenzen und weiterführende Informationen:
- [1] dict.cc Latein-Deutsch, Stichwort: „abacinare“
- [1] Du Cange et al.; Léopold Favre (Herausgeber): Glossarium mediae et infimae latinitatis. Niort 1883-87: „abacinare“
- [1] Albert Blaise: Dictionnaire Latin-Français des auteurs du moyen-âge. Lexicon latinitatis medii aevi praesertim ad res ecclesiasticas investigandas pertinens. 1. Auflage. Brepols, Turnhout 1975, Seite 1.
Quellen:
- ↑ Andrea Dandolo: Chronica per extrensum descripta. Herausgeber: Ester Pastorello (= Rerum Italicarum scriptores. Tomo XII, Parte I). 1. Auflage. Ncola Zanichelli, Bologna 1942 (Online)., Seite 273.