acceptator
acceptator (Latein)
Substantiv, m
| Kasus | Singular | Plural |
|---|---|---|
| Nominativ | acceptātor | acceptātōrēs |
| Genitiv | acceptātōris | acceptātōrum |
| Dativ | acceptātōrī | acceptātōribus |
| Akkusativ | acceptātōrem | acceptātōrēs |
| Vokativ | acceptātor | acceptātōrēs |
| Ablativ | acceptātōre | acceptātōribus |
Worttrennung:
- ac·cep·ta·tor, Genitiv: ac·cep·ta·to·ris
Bedeutungen:
- [1] Person, die annimt und/oder würdigt
Herkunft:
Beispiele:
- [1] „Tamen et votum, cum a deo acceptatum est, legem in posterum facit per auctoritatem acceptatoris; exinde enim faciendum mandavit qui factum comprobavit.“ (Tert. ieiun. 11,2)[2]
Übersetzungen
Referenzen und weiterführende Informationen:
- [1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „acceptator“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 54.
- [1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 1. Band A – Amyzon, Teubner, Leipzig 1900, ISBN 3-322-00000-1, „acceptator“ Spalte 282.
Quellen:
- ↑ Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „acceptator“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 54.
- ↑ Quintus Septimus Florens Tertullianus: Opera. Pars II: Opera montanistica, Brepolis, Turnholt 1954 (Corpus Christanorum, Series Latina), Seite 1269.