adeptus
adeptus (Latein)
Substantiv, m
| Kasus | Singular | Plural |
|---|---|---|
| Nominativ | adeptus | adeptūs |
| Genitiv | adeptūs | adeptuum |
| Dativ | adeptuī | adeptibus |
| Akkusativ | adeptum | adeptūs |
| Vokativ | adeptus | adeptūs |
| Ablativ | adeptū | adeptibus |
Worttrennung:
- ad·ep·tus, Genitiv: ad·ep·tus
Bedeutungen:
- [1] spätlateinisch: Erlangen
Herkunft:
Beispiele:
- [1] „haec enim aedificantes in domino ex adeptu fidei, aedificamur ipsi a domino per eiusdem fidei profectum.“ (Paul. Nol. epist. 32,18)[1]
Übersetzungen
Referenzen und weiterführende Informationen:
- [1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „adeptus“ (Zeno.org), Band 2, Spalte 115.
- [1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 1. Band A – Amyzon, Teubner, Leipzig 1900, ISBN 3-322-00000-1, „adeptus“ Spalte 632.
Quellen:
- ↑ S. Pontius Meropius Paulinus Nolanus: Opera. Herausgeber: Wilhelm von Hartel (= Corpus Scriptorum Ecclesiasticorum Latinorum. Band 29). 1. Auflage. Pars I: Epistulae. Österreichische Akademie der Wissenschaften, Prag/Wien/Leipzig 1894 (Internet Archive)., Seite 293.
Konjugierte Form
Worttrennung:
- a·dep·tus
Grammatische Merkmale:
- Partizip Perfekt Passiv (PPP, formal), Nominativ Singular Maskulinum des (Deponens-)Verbs adipisci
| adeptus ist eine flektierte Form von adipisci. Die gesamte Konjugation findest du auf der Seite Flexion:adipisci. Alle weiteren Informationen findest du im Haupteintrag adipisci. Bitte nimm Ergänzungen deshalb auch nur dort vor. |