aestuabundus
aestuabundus (Latein)
Adjektiv
| Nominativ Singular und Adverbia | ||||
|---|---|---|---|---|
| Steigerungsstufe | m | f | n | Adverb |
| Positiv | aestuābundus | aestuābunda | aestuābundum | — |
| Komparativ | — | — | — | — |
| Superlativ | — | — | — | — |
| Alle weiteren Formen: Flexion:aestuabundus | ||||
Worttrennung:
- aes·tu·a·bun·dus
Bedeutungen:
- [1] spätlateinisch: aufschäumend, aufbrausend
Herkunft:
Sinnverwandte Wörter:
- [1] tumescens
Beispiele:
- [1] „movebis autem sic per dies quadraginta continuos, vel, quod est melius, quinquaginta, ita ut, cum moveris, mundo linteo tegas, per quod facile confectio aestuabunda suspiret.“ (Pallad. 11,17,2)[2]
Übersetzungen
[1] spätlateinisch: aufschäumend, aufbrausend
Referenzen und weiterführende Informationen:
- [1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „aestuabundus“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 209.
- [1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 1. Band A – Amyzon, Teubner, Leipzig 1900, ISBN 3-322-00000-1, „aestuabundus“ Spalte 1111.
Quellen:
- ↑ Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 1. Band A – Amyzon, Teubner, Leipzig 1900, ISBN 3-322-00000-1, „aestuabundus“ Spalte 1111.
- ↑ Palladius Rutilius Taurus Aemilianus; Robert H. Rodgers (Herausgeber): Opus agriculturae; De veterinaria medicina; De insitione. 1. Auflage. B. G. Teubner, Leipzig 1975 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana), Seite 212.