aetitis
aetitis (Latein)
Substantiv, f
| Kasus | Singular | Plural |
|---|---|---|
| Nominativ | aetītis | aetītidēs |
| Genitiv | aetītidis | aetītidum |
| Dativ | aetītidī | aetītidibus |
| Akkusativ | aetītidem | aetītidēs |
| Vokativ | aetītis | aetītidēs |
| Ablativ | aetītide | aetītidibus |
Nebenformen:
Worttrennung:
- a·e·ti·tis, Genitiv: a·e·ti·ti·dis
Bedeutungen:
- [1] Mineralogie: Edelstein in der Farbe eines Adlers; Adlerstein, Aetit
Herkunft:
- Entlehnung aus dem altgriechischen ἀετῖτις (aetitis☆) → grc[1]
Oberbegriffe:
- [1] gemma
Beispiele:
- [1] „Ab animalibus cognominantur: […] et a gruis collo geranitis, hieracitis ab accipitris, aetitis a colore aquilae candicante cauda.“ (Plin. nat. 37,187)[2]
- [1] „hieracitis accipitris colore, aetitis aquilae;“ (Isid. etym. 16,15,19)[3]
Übersetzungen
[1] Edelstein in der Farbe eines Adlers
|
Referenzen und weiterführende Informationen:
- [1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „aëtitis“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 217.
- [1] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „aetitis“ Seite 83.
- [1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 1. Band A – Amyzon, Teubner, Leipzig 1900, ISBN 3-322-00000-1, „aetitis“ Spalte 1160.
Quellen:
- ↑ Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „aëtitis“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 217.
- ↑ Gaius Plinius Secundus: Naturalis Historia. Post Ludovici Iani obitum recognovit et scripturae discrepantia adiecta edidit Karl Mayhoff. stereotype 1. Auflage. Volumen V. Libri XXXI–XXXVII, K. G. Saur, München/Leipzig 2002, ISBN 3-598-71654-0 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1897), Seite 467–468.
- ↑ Isidorus Hispalensis episcopus: Etymologiarum sive originum libri XX. Recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. 1. Auflage. Tomus II libros XI–XX continens, Oxford 1911 (Scriptorum classicorum bibliotheca Oxoniensis)