beneplacere
beneplacere (Latein)
Verb
| Zeitform | Person | Wortform |
|---|---|---|
| Präsens | 1. Person Singular | beneplaceō |
| 2. Person Singular | beneplacēs | |
| 3. Person Singular | beneplacet | |
| 1. Person Plural | beneplacēmus | |
| 2. Person Plural | beneplacētis | |
| 3. Person Plural | beneplacent | |
| Perfekt | 1. Person Singular | beneplacuī |
| Imperfekt | 1. Person Singular | beneplacēbam |
| Futur | 1. Person Singular | beneplacēbo |
| PPP | beneplacitus | |
| Konjunktiv Präsens | 1. Person Singular | beneplaceam |
| Imperativ | Singular | beneplacē |
| Plural | beneplacēte | |
| Alle weiteren Formen: Flexion:beneplacere | ||
Worttrennung:
- be·ne·pla·ce·re, be·ne·pla·ceo, be·ne·pla·cui, be·ne·pla·ci·tus
Bedeutungen:
- [1] klassischlateinisch: wohlgefallen
Beispiele:
- [1]
Übersetzungen
[1] wohlgefallen
|
Referenzen und weiterführende Informationen:
- [1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „beneplacere“ (Zeno.org)