bučet
bučet (Tschechisch)
Verb
| Aspekt | ||
| imperfektives Verb | perfektives Verb | |
|---|---|---|
| bučet | zabučet | |
| Zeitform | Wortform | |
| Präsens | 1. Person Sg. | bučím |
| 2. Person Sg. | bučíš | |
| 3. Person Sg. | bučí | |
| 1. Person Pl. | bučíme | |
| 2. Person Pl. | bučíte | |
| 3. Person Pl. | bučí | |
| Präteritum | m | bučel |
| f | bučela | |
| Partizip Perfekt | bučel | |
| Partizip Passiv | bučen | |
| Imperativ Singular | buč | |
| Alle weiteren Formen: Flexion:bučet | ||
Anmerkung zum Aspekt:
- Dieses imperfektive, unvollendete Verb wird dort verwendet, wo die Handlung noch nicht abgeschlossen ist, sich wiederholt oder gewöhnlich stattfindet. Siehe auch Aspekt tschechischer Verben.
Nebenformen:
- veraltet: bučeti
Worttrennung:
- bu·čet
Aussprache:
- IPA: […]
- Hörbeispiele: —
Bedeutungen:
- [1] intransitiv: einen dumpfen Ton von sich geben; muhen, brüllen
- [2] derb, intransitiv: heftig weinen; brüllen
- [3] intransitiv: durch Buhrufe seine Unzufriedenheit ausdrücken; buhen
Sinnverwandte Wörter:
- [2] brečet
Beispiele:
- [1]
- [2]
- [3]
Redewendungen:
- [1] hloupý, až to bučí
Übersetzungen
Referenzen und weiterführende Informationen:
- [1] Internetová jazyková příručka – Ústav pro jazyk český AV ČR: „bučet“
- [1, 3] Akademický slovník současné češtiny - 2012–2021 Ústav pro jazyk český AV ČR, v. v. i.: „bučet“
- [1, 2] Bohuslav Havránek (Herausgeber): Slovník spisovného jazyka českého. Prag 1960–1971: „bučeti“
- [1, 2] Oldřich Hujer et al. (Herausgeber): Příruční slovník jazyka českého. Prag 1935–1957: „bučeti“
- [1] Langenscheidt Tschechisch-Deutsch, Stichwort: „bučet“