buticularius

buticularius (Latein)

Substantiv, m

Kasus Singular Plural
Nominativ buticularius buticulariī
Genitiv buticulariī buticulariōrum
Dativ buticulariō buticulariīs
Akkusativ buticularium buticulariōs
Vokativ buticularie buticulariī
Ablativ buticulariō buticulariīs

Nebenformen:

butticularius, buttiglarius,
butarius, botarius, butelarius, butellarius, butillarius
buterius, boterius, butelerius, butellerius, butillerius

Worttrennung:

bu·ti·cu·la·ri·us, Genitiv: bu·ti·cu·la·rii

Bedeutungen:

[1] mittellateinisch: Mundschenk (hoher Hofbeamter)

Beispiele:

[1]

Übersetzungen

Referenzen und weiterführende Informationen:
[1] Jan Frederik Niermeyer, Co van de Kieft, J. W. J. Burgers: Mediae latinitatis lexicon minus – Mittellateinisches Wörterbuch. In zwei Bänden. 2. Auflage. Wissenschaftliche Buchgesellschaft, Darmstadt 2002, DNB 965619362, Band 1, Seite 146, Eintrag „buticularius“
[1] Edwin Habel, Friedrich Gröbel: Mittellateinisches Glossar. Unveränderter Nachdruck der 2. Auflage. Schöningh, Paderborn 1959, ISBN 3-506-73600-0, DNB 451748891, Spalte 42, Eintrag „buticularius“