confringere
confringere (Latein)
Verb
| Zeitform | Person | Wortform |
|---|---|---|
| Präsens | 1. Person Singular | confringō |
| 2. Person Singular | confringis | |
| 3. Person Singular | confringit | |
| 1. Person Plural | confringimus | |
| 2. Person Plural | confringitis | |
| 3. Person Plural | confringunt | |
| Perfekt | 1. Person Singular | confrēgī |
| Imperfekt | 1. Person Singular | confringēbam |
| Futur | 1. Person Singular | confringam |
| PPP | confractus | |
| Konjunktiv Präsens | 1. Person Singular | confringam |
| Imperativ | Singular | confringe |
| Plural | confringite | |
| Alle weiteren Formen: Flexion:confringere | ||
Worttrennung:
- con·frin·ge·re
Bedeutungen:
- [1] transitiv: zerbrechen
- [2] transitiv, übertragen: zunichtemachen, vereiteln, vergeuden
Herkunft:
Beispiele:
- [1]
- [2] „namque nullum peius macerat humanum / quamde mare saevom: vires cui sunt magnae / topper confringent inportunae undae“ (Andr. 18,1–3)[2]
Wortbildungen:
- confractio, confractum, confractus, confragus
Übersetzungen
[1] transitiv: zerbrechen
[2] transitiv, übertragen: zunichtemachen, vereiteln, vergeuden
Referenzen und weiterführende Informationen:
- [1, 2] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „confringo“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 1461.
- [1] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „confringo“
- [1, 2] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „confringo“ Seite 442.
Quellen:
- ↑ P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „confringo“ Seite 442.
- ↑ Jürgen Blänsdorf (Herausgeber): Fragmenta poetarum Latinorum epicorum et lyricorum. Praeter Enni Annales et Ciceronis Germanicique Aratea. 4. vermehrte Auflage. De Gruyter, Berlin, New York 2011, ISBN 978-3-11-020915-0, Seite 26.