cursio
cursio (Latein)
Substantiv, f
| Kasus | Singular | Plural |
|---|---|---|
| Nominativ | cursio | cursiōnēs |
| Genitiv | cursiōnis | cursiōnum |
| Dativ | cursiōnī | cursiōnibus |
| Akkusativ | cursiōnem | cursiōnēs |
| Vokativ | cursio | cursiōnēs |
| Ablativ | cursiōne | cursiōnibus |
Worttrennung:
- cur·sio, Genitiv: cur·si·o·nis
Bedeutungen:
- [1] Laufen, Lauf
Herkunft:
Beispiele:
- [1] „quadripertitio magis sic apparebit: corpus est ut cursor, locus stadium qua currit, tempus hora qua currit, actio cursio.“ (Var. LL 5, 11)[2]
Übersetzungen
Referenzen und weiterführende Informationen:
- [1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „cursio“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 1842.
- [1] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „cursio“
- [1] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „cursio“ Seite 523.
Quellen:
- ↑ P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „cursio“ Seite 523.
- ↑ Marcus Terentius Varro; Georg Goetz, Fritz Schöll (Herausgeber): De lingua Latina. Quae supersunt. Accedunt grammaticorum Varronis librorum fragmenta. 1. Auflage. B. G. Teubner, Leipzig 1910 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Internet Archive), Seite 6.