effeminare
effēmināre (Latein)
Verb
| Zeitform | Person | Wortform |
|---|---|---|
| Präsens | 1. Person Singular | effēminō |
| 2. Person Singular | effēminās | |
| 3. Person Singular | effēminat | |
| 1. Person Plural | effēmināmus | |
| 2. Person Plural | effēminātis | |
| 3. Person Plural | effēminant | |
| Perfekt | 1. Person Singular | effēmināvī |
| Imperfekt | 1. Person Singular | effēminābam |
| Futur | 1. Person Singular | effēminābō |
| PPP | effēminātus | |
| Konjunktiv Präsens | 1. Person Singular | effēminem |
| Imperativ | Singular | effēminā |
| Plural | effēmināte | |
| Alle weiteren Formen: Flexion:effeminare | ||
Worttrennung:
- ef·fe·mi·na·re
Bedeutungen:
- [1] transitiv: als weibliches Geschlecht/Femininum behandeln
- [2] transitiv, übertragen: männliche Eigenschaften nehmen; verweiblichen, verzärteln
Herkunft:
Sinnverwandte Wörter:
- [2] mollire
Beispiele:
- [1] „Aer autem, ut Stoici disputant, interiectus inter mare et caelum Iunonis nomine consecratur, quae est soror et coniux Iovis, quod <ei> et similitudo est aetheris et cum eo summa coniunctio. effeminarunt autem eum Iunonique tribuerunt, quod nihil est eo mollius.“[2]
- [2] „nam nunc quidem cogitationibus mollissimis effeminamur, ut, si ante mors adventet quam Chaldaeorum promissa consecuti sumus, spoliati magnis quibusdam bonis, inlusi destituti que videamur.“[3]
- [2] „Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore.“[4]
- [2] „qui exercitu, qui armis, qui opibus plurimum poterant, cum quid sentirent nesciretur, furialis illa vox nefariis stupris <in> religiosis altaribus effeminata se cum et illos et consules facere acerbissime personabat;“[5]
- [2] „horum omnium fortissimi sunt Belgae, propterea quod a cultu atque humanitate provinciae longissime absunt minimeque ad eos mercatores saepe commeant atque ea, quae ad effeminandos animos pertinent, inportant proximique sunt Germanis, qui trans Rhenum incolunt, quibuscum continenter bellum gerunt.“ (Caes. Gall. 1,1,3)[6]
- [2] „vinum ad se omnino inportari non patiuntur, quod ea re ad laborem ferendum remollescere homines atque effeminari arbitrantur.“[7]
- [2] „avaritia pecuniae studium habet, quam nemo sapiens concupivit: ea quasi venenis malis inbuta corpus animumque virilem effeminat,“[8]
- [2] „similiter illa translucida et versicolor quorundam elocutio res ipsas effeminat, quae illo verborum habitu vestiantur.“[9]
Wortbildungen:
Übersetzungen
[1] als weibliches Geschlecht behandeln
[2] männliche Eigenschaften nehmen
Referenzen und weiterführende Informationen:
- [1, 2] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „effemino“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 2344.
- [1, 2] Josef Maria Stowasser, Michael Petschenig, Franz Skutsch: Stowasser. Lateinisch-deutsches Schulwörterbuch. Oldenbourg, München 1994, ISBN 3-486-13405-1 Seite 172–173.
- [1, 2] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „effemino“ Seite 647.
Quellen:
- ↑ P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „effemino“ Seite 647.
- ↑ Marcus Tullius Cicero, De natura deorum, 2, 66
- ↑ Marcus Tullius Cicero, Tusculanae disputationes, 1, 95
- ↑ Marcus Tullius Cicero, De finibus bonorum et malorum, 2, 94
- ↑ Marcus Tullius Cicero, Pro Gnaeo Plancio, 86
- ↑ Gaius Iulius Caesar: Bellum Gallicum. In: Wolfgang Hering (Herausgeber): Commentarii. stereotype 1. Auflage. Vol. I, Walter de Gruyter, Berlin/New York 2008, ISBN 978-3-598-71127-5 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1987), Seite 1.
- ↑ Gaius Iulius Caesar, De bello Gallico, 4, 2, 5
- ↑ Gaius Sallustius Crispus, De coniuratione Catilinae, 11, 3
- ↑ Marcus Fabius Quintilianus, Institutio oratoria, 8 prooem. 20