excogitatio
excogitatio (Latein)
Substantiv, f
| Kasus | Singular | Plural |
|---|---|---|
| Nominativ | excōgitātio | excōgitātiōnēs |
| Genitiv | excōgitātiōnis | excōgitātiōnum |
| Dativ | excōgitātiōnī | excōgitātiōnibus |
| Akkusativ | excōgitātiōnem | excōgitātiōnēs |
| Vokativ | excōgitātio | excōgitātiōnēs |
| Ablativ | excōgitātiōne | excōgitātiōnibus |
Worttrennung:
- ex·co·gi·ta·tio, Genitiv: ex·co·gi·ta·ti·o·nis
Bedeutungen:
- [1] Ausdenken, Aussinnen
Herkunft:
Sinnverwandte Wörter:
- [1] inventio
Beispiele:
- [1] „Inventio est excogitatio rerum verarum aut veri similium, quae causam probabilem reddant.“ (Rhet. Her. 1,3)[2]
Übersetzungen
Referenzen und weiterführende Informationen:
- [1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „excogitatio“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 2528.
- [1] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „excogitatio“
- [1] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, Seite 698.
Quellen:
- ↑ P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, Seite 698.
- ↑ Friedrich Marx, Winfried Trillitzsch (Herausgeber): Incerti auctoris de ratione dicendi ad C. Herennium Lib. IV. In: Scripta quae manserunt omnia. stereotype, korr. und erw. 2. Auflage. Fasc. 2, B. G. Teubner, Leipzig 1964 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1923), Seite 2.