irridiculum
irridiculum (Latein)
Substantiv, n
| Kasus | Singular | Plural |
|---|---|---|
| Nominativ | irrīdiculum | — |
| Genitiv | irrīdiculī | — |
| Dativ | irrīdiculō | — |
| Akkusativ | irrīdiculum | — |
| Vokativ | irrīdiculum | — |
| Ablativ | irrīdiculō | — |
Nebenformen:
- inridiculum
Worttrennung:
- ir·ri·di·cu·lum
Bedeutungen:
- [1] Gespött
Herkunft:
Beispiele:
- [1] „Ita nunc pudeo atque ita nunc paveo atque ita inridiculo sumus ambo.“[1]
- [1] „Certo enim quodquidem ad nos duas ---
Attinuit, praepotentes pulcrae pacisque potentes, soror, fuimus
Neque ab iuventute ibi inridiculo habitae, quod pol, soror, ceteris omnibus factumst.“[2]
Übersetzungen
[*] Übersetzungen umgeleitet
|
Für [1] siehe Übersetzungen zu Gespött1 n |
Referenzen und weiterführende Informationen:
- [1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „irridiculum“ (Zeno.org) Band 1, Spalte 452
Quellen: