mandatum
mandātum (Latein)
Substantiv, n
| Kasus | Singular | Plural |
|---|---|---|
| Nominativ | mandātum | mandāta |
| Genitiv | mandātī | mandātōrum |
| Dativ | mandātō | mandātīs |
| Akkusativ | mandātum | mandāta |
| Vokativ | mandātum | mandāta |
| Ablativ | mandātō | mandātīs |
Anmerkung:
- Ein mandatum ergeht an eine Person, durch die man sich vertreten lässt, und zwar nur zu einer mündlichen Bestellung; von einem negotium (»Auftrag«) spricht man hingegen, wenn etwas zu tun ist.[1]
Worttrennung:
- man·da·tum, Genitiv: man·da·ti
Bedeutungen:
- [1] der Auftrag, Geschäftsauftrag, Verhaltungsbefehl, Befehl, die Weisung
Herkunft:
Beispiele:
- [1] „hoc quoque etiam mihi in mandatis is dedit / ut conquistores fierent histrionibus: / qui sibi mandasset delegati ut plauderent / quive quo placeret alter fecisset minus, / eius ornamenta et corium uti conciderent.“ (Plaut. Amph. prol. 81–85)[2]
Entlehnungen:
Übersetzungen
Referenzen und weiterführende Informationen:
- [1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „mandatum“ (Zeno.org)
- [1] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „mandatum“
Quellen:
- ↑ Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „mandatum“ (Zeno.org)
- ↑ Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus I: Amphitruo, Asinaria, Aulularia, Bacchides, Captivi, Casina, Cistellaria, Curculio, Epidicus, Menaechmi, Mercator, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat), Amphitruo, Vers 81–85.