manducus
manducus (Latein)
Substantiv, m
| Kasus | Singular | Plural |
|---|---|---|
| Nominativ | mandūcus | mandūcī |
| Genitiv | mandūcī | mandūcōrum |
| Dativ | mandūcō | mandūcīs |
| Akkusativ | mandūcum | mandūcōs |
| Vokativ | mandūce | mandūcī |
| Ablativ | mandūcō | mandūcīs |
Worttrennung:
- man·du·cus, Genitiv: man·du·ci
Bedeutungen:
- [1] klassischlateinisch: Fresser
- [2] klassischlateinisch, römisches Theater: Maske beziehunsweise Figur des Vielfraßes
Beispiele:
- [1]
Übersetzungen
Referenzen und weiterführende Informationen:
- [1, 2] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „manducus“ (Zeno.org)
- [2] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „manducus“