proximus

proximus (Latein)

Adjektiv

Nominativ Singular und Adverbia
Steigerungsstufe m f n Adverb
Positiv prope
Komparativ propiorpropiorpropiuspropius
Superlativ proximusproximaproximumproximē
Alle weiteren Formen: Flexion:proximus

Nebenformen:

proxumus

Worttrennung:

pro·xi·mus

Bedeutungen:

[1] in der unmittelbaren Nähe; sehr nah, nächste, nächstgelegen
[2] in der Nähe lebend

Herkunft:

Ableitung zu dem nicht belegten Adverb *proque (siehe prope  la) mit dem Suffix -simus  la[1]

Beispiele:

[1]
[2] „horum omnium fortissimi sunt Belgae, propterea quod a cultu atque humanitate provinciae longissime absunt minimeque ad eos mercatores saepe commeant atque ea, quae ad effeminandos animos pertinent, inportant proximique sunt Germanis, qui trans Rhenum incolunt, quibuscum continenter bellum gerunt.“ (Caes. Gall. 1,1,3)[2]

Wortbildungen:

proximare, proxime, proximitas, proximum

Übersetzungen

Referenzen und weiterführende Informationen:
[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „propior“ (Zeno.org), Band 2, Spalte 2008-2011.
[1] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „proximus
[1, 2] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 2: M–Z, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „proximus“ Seite 1660–1661.

Quellen:

  1. P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 2: M–Z, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „proximus“ Seite 1660.
  2. Gaius Iulius Caesar: Bellum Gallicum. In: Wolfgang Hering (Herausgeber): Commentarii. stereotype 1. Auflage. Vol. I, Walter de Gruyter, Berlin/New York 2008, ISBN 978-3-598-71127-5 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1987), Seite 1.