rumentum
rumentum (Latein)
Substantiv, n
| Kasus | Singular | Plural |
|---|---|---|
| Nominativ | rūmentum | rūmenta |
| Genitiv | rūmentī | rūmentōrum |
| Dativ | rūmentō | rūmentīs |
| Akkusativ | rūmentum | rūmenta |
| Vokativ | rūmentum | rūmenta |
| Ablativ | rūmentō | rūmentīs |
Worttrennung:
- ru·men·tum, Genitiv: ru·men·ti
Bedeutungen:
- [1] Religion: Abbruch, Unterbrechung
Herkunft:
Synonyme:
- [1] abruptio
Beispiele:
- [1] „Rumentum in auguralibus significare videtur <…> abruptiove:“ (Fest. p.270M)[2]
- [1] „Rumentum abruptio.“ (Paul. Fest. p.271M)[3]
Übersetzungen
[1] Religion: Abbruch, Unterbrechung
|
Referenzen und weiterführende Informationen:
- [1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „rumentum“ (Zeno.org), Band 2, Spalte 2423.
Quellen:
- ↑ Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „rumentum“ (Zeno.org), Band 2, Spalte 2423.
- ↑ Sextus Pompeius Festus; Wallace Martin Lindsay (Herausgeber): De verborum significatu quae supersunt cum Pauli epitome. stereotype Auflage der 1. Auflage. B. G. Teubner, Stuttgart/Leipzig 1997 (Erstauflage 1913), ISBN 3-519-01349-5 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana), Seite 332.
- ↑ Sextus Pompeius Festus; Wallace Martin Lindsay (Herausgeber): De verborum significatu quae supersunt cum Pauli epitome. stereotype Auflage der 1. Auflage. B. G. Teubner, Stuttgart/Leipzig 1997 (Erstauflage 1913), ISBN 3-519-01349-5 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana), Seite 333.