ruminari
ruminari (Latein)
Verb
| Zeitform | Person | Wortform |
|---|---|---|
| Präsens | 1. Person Singular | rūminor |
| 2. Person Singular | rūmināris | |
| 3. Person Singular | rūminātur | |
| 1. Person Plural | rūmināmur | |
| 2. Person Plural | rūmināminī | |
| 3. Person Plural | rūmināntur | |
| Perfekt | 1. Person Singular | rūminātus sum |
| Imperfekt | 1. Person Singular | rūminābar |
| Futur | 1. Person Singular | rūminābor |
| PPP | — | |
| Konjunktiv Präsens | 1. Person Singular | rūminer |
| Imperativ | Singular | rūmināre |
| Plural | rūmināminī | |
| Alle weiteren Formen: Flexion:ruminari | ||
Nebenformen:
Worttrennung:
- ru·mi·na·ri, ru·mi·nor, ru·mi·na·tus sum
Bedeutungen:
- [1] transitiv: ins Gedächtnis rufen; wiederholen
Beispiele:
- [1] „Nemo haec vostrorum ruminetur mulieri.“ (Liv. Andr. trag. 8)[1]
Übersetzungen
[1] transitiv: ins Gedächtnis rufen; wiederholen
Referenzen und weiterführende Informationen:
- [1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „rumino“ (Zeno.org), Band 2, Spalte 2424–2425.
Quellen:
- ↑ Otto Ribbeck (Herausgeber): Scaenicae Romanorum poesis fragmenta. 3. Auflage. Band 1: Tragicorum Fragmenta, B. G. Teubner, Leipzig 1897 (Internet Archive), Seite 2.