specificare
specificare (Latein)
Verb
| Zeitform | Person | Wortform |
|---|---|---|
| Präsens | 1. Person Singular | specificō |
| 2. Person Singular | specificās | |
| 3. Person Singular | specificat | |
| 1. Person Plural | specificāmus | |
| 2. Person Plural | specificātis | |
| 3. Person Plural | specificant | |
| Perfekt | 1. Person Singular | specificāvī |
| Imperfekt | 1. Person Singular | specificābam |
| Futur | 1. Person Singular | specificābō |
| PPP | specificātus | |
| Konjunktiv Präsens | 1. Person Singular | specificem |
| Imperativ | Singular | specificā |
| Plural | specificāte | |
| Alle weiteren Formen: Flexion:specificare | ||
Worttrennung:
- spe·ci·fi·ca·re, spe·ci·fi·co, spe·ci·fi·ca·vi, spe·ci·fi·ca·tus
Bedeutungen:
- [1] mittellateinisch: genau angeben, detailliert beschreiben, besonders bezeichnen
Beispiele:
- [1]
Übersetzungen
[1] genau angeben, detailliert beschreiben besonders bezeichnen
|
Referenzen und weiterführende Informationen:
- [1] Jan Frederik Niermeyer, Co van de Kieft, J. W. J. Burgers: Mediae latinitatis lexicon minus – Mittellateinisches Wörterbuch. In zwei Bänden. 2. Auflage. Wissenschaftliche Buchgesellschaft, Darmstadt 2002, DNB 965619362, Band 2, Seite 1282, Eintrag „specificare“
- [1] Edwin Habel, Friedrich Gröbel: Mittellateinisches Glossar. Unveränderter Nachdruck der 2. Auflage. Schöningh, Paderborn 1959, ISBN 3-506-73600-0, DNB 451748891, Spalte 374, Eintrag „specificare“ deutsch wiedergegeben mit „besonders bezeichnen“