virgulare
virgulare (Latein)
Verb
| Zeitform | Person | Wortform |
|---|---|---|
| Präsens | 1. Person Singular | virgulō |
| 2. Person Singular | virgulās | |
| 3. Person Singular | virgulat | |
| 1. Person Plural | virgulāmus | |
| 2. Person Plural | virgulātis | |
| 3. Person Plural | virgulant | |
| Perfekt | 1. Person Singular | virgulāvī |
| Imperfekt | 1. Person Singular | virgulābam |
| Futur | 1. Person Singular | virgulābō |
| PPP | virgulātus | |
| Konjunktiv Präsens | 1. Person Singular | virgulem |
| Imperativ | Singular | virgulā |
| Plural | virgulāte | |
| Alle weiteren Formen: Flexion:virgulare | ||
Worttrennung:
- vir·gu·la·re, vir·gu·lo, vir·gu·la·vi, vir·gu·la·tus
Bedeutungen:
- [1] mittellateinisch: roden
Beispiele:
- [1]
Übersetzungen
Referenzen und weiterführende Informationen:
- [1] Lorenz Diefenbach: Glossarium Latino-Germanicum mediae et infimae aetatis. Baer, Frankfurt am Main 1857, Seite 622 (Nachdruck: Wissenschaftliche Buchgesellschaft, Darmstadt 1997), Eintrag „virgulare“