vituperator
vituperātor (Latein)
Substantiv, m
| Kasus | Singular | Plural |
|---|---|---|
| Nominativ | vituperātor | vituperātōrēs |
| Genitiv | vituperātōris | vituperātōrum |
| Dativ | vituperātōrī | vituperātōribus |
| Akkusativ | vituperātōrem | vituperātōrēs |
| Vokativ | vituperātor | vituperātōrēs |
| Ablativ | vituperātōre | vituperātōribus |
Worttrennung:
- vi·tu·pe·ra·tor, Genitiv: vi·tu·pe·ra·to·ris
Bedeutungen:
Herkunft:
- Substantivierung des Verbs vituperare → la durch das Suffix -tor
Beispiele:
- [1]
Übersetzungen
Referenzen und weiterführende Informationen:
- [1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „vituperator“ (Zeno.org)
- [1] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „vituperator“