warantus
warantus (Latein)
Substantiv, m
| Kasus | Singular | Plural |
|---|---|---|
| Nominativ | warantus | warantī |
| Genitiv | warantī | warantōrum |
| Dativ | warantō | warantīs |
| Akkusativ | warantum | warantōs |
| Vokativ | warante | warantī |
| Ablativ | warantō | warantīs |
Worttrennung:
- wa·ran·tus, Genitiv: wa·ran·ti
Bedeutungen:
- [1] mittellateinisch: Bürge, Gewährsmann
Beispiele:
- [1]
Übersetzungen
[1] Bürge, Gewährsmann
Referenzen und weiterführende Informationen:
- [1] Edwin Habel, Friedrich Gröbel: Mittellateinisches Glossar. Unveränderter Nachdruck der 2. Auflage. Schöningh, Paderborn 1959, ISBN 3-506-73600-0, DNB 451748891, Spalte 430, Eintrag „warantus“