accumbere
accumbere (Latein)
Verb
| Zeitform | Person | Wortform |
|---|---|---|
| Präsens | 1. Person Singular | accumbō |
| 2. Person Singular | accumbis | |
| 3. Person Singular | accumbit | |
| 1. Person Plural | accumbimus | |
| 2. Person Plural | accumbitis | |
| 3. Person Plural | accumbunt | |
| Perfekt | 1. Person Singular | accubuī |
| Imperfekt | 1. Person Singular | accumbēbam |
| Futur | 1. Person Singular | accumbam |
| PPP | accubitus | |
| Konjunktiv Präsens | 1. Person Singular | accumbam |
| Imperativ | Singular | accumbe |
| Plural | accumbite | |
| Alle weiteren Formen: Flexion:accumbere | ||
Worttrennung:
- ac·cum·be·re
Bedeutungen:
- [1] intransitiv: sich (zum Essen) an einen Tisch hinlegen, Platz nehmen
Herkunft:
Beispiele:
- [1] „Al. lavisti. Am. quid postquam lavi? Al. accubuisti. So. eugae optume! / nunc exquire. Am. ne interpella. perge porro dicere. / Al. cena adposita est; cenavisti mecum, ego accubui simul.“ (Plaut. Amph. 802–804)[2]
Wortbildungen:
Übersetzungen
[1] intransitiv: sich (zum Essen) an einen Tisch hinlegen, Platz nehmen
|
Referenzen und weiterführende Informationen:
- [1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „accumbo“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 69.
- [1] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „accumbo“
- [1] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „accumbo“ Seite 26.
Quellen:
- ↑ P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „accumbo“ Seite 26.
- ↑ Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus I: Amphitruo, Asinaria, Aulularia, Bacchides, Captivi, Casina, Cistellaria, Curculio, Epidicus, Menaechmi, Mercator, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat).