bipertitus
bipertitus (Latein)
Adjektiv
| Nominativ Singular und Adverbia | ||||
|---|---|---|---|---|
| Steigerungsstufe | m | f | n | Adverb |
| Positiv | bipertītus | bipertīta | bipertītum | — |
| Komparativ | — | — | — | — |
| Superlativ | — | — | — | — |
| Alle weiteren Formen: Flexion:bipertitus | ||||
Nebenformen:
Worttrennung:
- bi·per·ti·tus, bi·per·ti·ta, bi·per·ti·tum
Bedeutungen:
- [1] in zwei Teile geteilt; zweigeteilt, zweiteilig, zweifach
Beispiele:
- [1] „a qua bipertita divisione Lucilius suorum unius et viginti librorum initium fecit hoc: ‚aetheris et terrae genitabile quaerere tempus.‘“ (Var. LL 5, 17)[1]
Wortbildungen:
- bipertito
Übersetzungen
[1] in zwei Teile geteilt; zweigeteilt, zweiteilig, zweifach
Referenzen und weiterführende Informationen:
- [1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „bipartio“ (Zeno.org), Band 2, Spalte 832.
- [1] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „bipertitus“
- [1] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „bipertitus“ Seite 256.
Quellen:
- ↑ Marcus Terentius Varro; Georg Goetz, Fritz Schöll (Herausgeber): De lingua Latina. Quae supersunt. Accedunt grammaticorum Varronis librorum fragmenta. 1. Auflage. B. G. Teubner, Leipzig 1910 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Internet Archive), Seite 7.
Konjugierte Form
Worttrennung:
- bi·per·ti·tus
Grammatische Merkmale:
- Partizip Perfekt Passiv (PPP), Nominativ Singular Maskulinum des Verbs bipertire