bipertire
bipertire (Latein)
Verb
| Zeitform | Person | Wortform |
|---|---|---|
| Präsens | 1. Person Singular | bipertiō |
| 2. Person Singular | bipertīs | |
| 3. Person Singular | bipertit | |
| 1. Person Plural | bipertīmus | |
| 2. Person Plural | bipertītis | |
| 3. Person Plural | bipertiunt | |
| Perfekt | 1. Person Singular | bipertīvī |
| Imperfekt | 1. Person Singular | bipertiēbam |
| Futur | 1. Person Singular | bipertiam |
| PPP | bipertītus | |
| Konjunktiv Präsens | 1. Person Singular | bipertiam |
| Imperativ | Singular | bipertī |
| Plural | bipertīte | |
| Alle weiteren Formen: Flexion:bipertire | ||
Nebenformen:
Worttrennung:
- bi·per·ti·re, bi·per·tio, bi·per·ti·vi, bi·per·ti·tus
Bedeutungen:
- [1] klassischlateinisch: in zwei Teile teilen, sich teilen
Beispiele:
- [1]
Übersetzungen
[1] in zwei Teile teilen, sich teilen
Referenzen und weiterführende Informationen:
- [1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „bipartio“ (Zeno.org), dort auch „bipertio“