cominitiare
*cominitiare (Latein)
Verb
| Zeitform | Person | Wortform |
|---|---|---|
| Präsens | 1. Person Singular | cominitiō |
| 2. Person Singular | cominitiās | |
| 3. Person Singular | cominitiat | |
| 1. Person Plural | cominitiāmus | |
| 2. Person Plural | cominitiātis | |
| 3. Person Plural | cominitiant | |
| Perfekt | 1. Person Singular | cominitiāvī |
| Imperfekt | 1. Person Singular | cominitiābam |
| Futur | 1. Person Singular | cominitiābō |
| PPP | cominitiātus | |
| Konjunktiv Präsens | 1. Person Singular | cominitiem |
| Imperativ | Singular | cominitiā |
| Plural | cominitiāte | |
| Alle weiteren Formen: Flexion:cominitiare | ||
Worttrennung:
- com·i·ni·ti·a·re, com·i·ni·tio, com·i·ni·ti·a·vi, com·i·ni·ti·a·tus
Bedeutungen:
- [1] vulgärlateinisch: anfangen, beginnen
Herkunft:
Synonyme:
- [1] initiare
Beispiele:
- [1]
Übersetzungen
Referenzen und weiterführende Informationen:
- [1] Gran Diccionari de la llengua catalana: començar, dort auch die etymologische Angabe: von vulgärlateinisch „cominitiare“