loqui
loquī (Latein)
Verb, Deponens
| Zeitform | Person | Wortform |
|---|---|---|
| Präsens | 1. Person Singular | loquor |
| 2. Person Singular | loqueris | |
| 3. Person Singular | loquitur | |
| 1. Person Plural | loquimur | |
| 2. Person Plural | loquiminī | |
| 3. Person Plural | loquuntur | |
| Perfekt | 1. Person Singular | locūtus sum |
| Imperfekt | 1. Person Singular | loquēbar |
| Futur | 1. Person Singular | loquar |
| PPP | — | |
| Konjunktiv Präsens | 1. Person Singular | loquar |
| Imperativ | Singular | loquere |
| Plural | loquiminī | |
| Alle weiteren Formen: Flexion:loqui | ||
Worttrennung:
- lo·qui
Bedeutungen:
Beispiele:
- [1] Res ipsa loquitur.
- Die Sache selbst spricht.
- [1] „nunc iam huc animum omnes quae loquar advortite.“ (Plaut. Amph. prol. 38)[1]
Wortbildungen:
- loquacitas, loquaculus, loquax, loquela, loquella, loquentia
- alloqui, eloqui, transloqui
Übersetzungen
Referenzen und weiterführende Informationen:
- [1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „loquor“ (Zeno.org)
- [1] Josef Maria Stowasser, Michael Petschenig, Franz Skutsch: Stowasser. Lateinisch-deutsches Schulwörterbuch. Oldenbourg, München 1994, ISBN 3-486-13405-1, „loquor“, Seite 299
Quellen:
- ↑ Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus I: Amphitruo, Asinaria, Aulularia, Bacchides, Captivi, Casina, Cistellaria, Curculio, Epidicus, Menaechmi, Mercator, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat), Amphitruo, Vers 38.