transloqui
transloqui (Latein)
Verb
| Zeitform | Person | Wortform |
|---|---|---|
| Präsens | 1. Person Singular | trānsloquor |
| 2. Person Singular | trānsloqueris | |
| 3. Person Singular | trānsloquitur | |
| 1. Person Plural | trānsloquimur | |
| 2. Person Plural | trānsloquiminī | |
| 3. Person Plural | trānsloquuntur | |
| Perfekt | 1. Person Singular | trānslocūtus sum |
| Imperfekt | 1. Person Singular | trānsloquēbar |
| Futur | 1. Person Singular | trānsloquar |
| PPP | — | |
| Konjunktiv Präsens | 1. Person Singular | trānsloquar |
| Imperativ | Singular | trānsloquere |
| Plural | trānsloquiminī | |
| Alle weiteren Formen: Flexion:transloqui | ||
Nebenformen:
- traloqui
Worttrennung:
- trans·lo·qui
Bedeutungen:
- [1] transitiv: etwas von Anfang bis Ende erzählen; hererzählen
Herkunft:
Beispiele:
- [1] „oh, lutum lenonium, / commixtum caeno sterculinum publicum, / inpure, inhoneste, iniure, inlex, labes popli / pecuniai accipiter avide atque invide, / procax, rapax, trahax — trecentis versibus / tuas inpuritias traloqui nemo potest — / accipin argentum?“ (Plaut. Pers. 406–412)[1]
Übersetzungen
[1] transitiv: etwas von Anfang bis Ende erzählen; hererzählen
|
Referenzen und weiterführende Informationen:
- [1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „transloquor“ (Zeno.org), Band 2, Spalte 3192.
- [1] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „transloquor“
Quellen:
- ↑ Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus II: Miles Gloriosus, Mostellaria, Persa, Poenulus, Pseudolus, Rudens, Stichus, Trinummus, Truculentus, Vidularia, Fragmenta, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat)