nobilitas

nobilitas (Latein)

Substantiv, f

Kasus Singular Plural
Nominativ nōbilitās nōbilitātēs
Genitiv nōbilitātis nōbilitātum
Dativ nōbilitātī nōbilitātibus
Akkusativ nōbilitātem nōbilitātēs
Vokativ nōbilitās nōbilitātēs
Ablativ nōbilitāte nōbilitātibus

Worttrennung:

no·bi·li·tas, Genitiv: no·bi·li·ta·tis

Bedeutungen:

[1] weitverbreiteter Ruf; Bekanntheit, Berühmtheit, Ruhm
[2] vornehme Stellung durch Abstammung oder Rang; Adel
[3] vornehme Personen; Adel

Herkunft:

Ableitung zu dem Adjektiv nobilis  la mit dem Suffix -tas  la[1]

Beispiele:

[1]
[3] „is M. Messala M. Pisone consulibus regni cupiditate inductus coniurationem nobilitatis fecit et civitati persuasit, ut de finibus suis cum omnibus copiis exirent:“ (Caes. Gall. 1,2,1)[2]

Übersetzungen

Referenzen und weiterführende Informationen:
[3] Lateinischer Wikipedia-Artikel „nobilitas
[1–3] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „nobilitas“ (Zeno.org), Band 2, Spalte 1172-1173.
[1–3] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „nobilitas
[1–3] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 2: M–Z, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „nobilitas“ Seite 1301–1302.

Quellen:

  1. P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 2: M–Z, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „nobilitas“ Seite 1301.
  2. Gaius Iulius Caesar: Bellum Gallicum. In: Wolfgang Hering (Herausgeber): Commentarii. stereotype 1. Auflage. Vol. I, Walter de Gruyter, Berlin/New York 2008, ISBN 978-3-598-71127-5 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1987), Seite 1.