supersedere
supersedere (Latein)
Verb
| Zeitform | Person | Wortform |
|---|---|---|
| Präsens | 1. Person Singular | supersedeō |
| 2. Person Singular | supersedēs | |
| 3. Person Singular | supersedet | |
| 1. Person Plural | supersedēmus | |
| 2. Person Plural | supersedētis | |
| 3. Person Plural | supersedent | |
| Perfekt | 1. Person Singular | supersēdī |
| Imperfekt | 1. Person Singular | supersedēbam |
| Futur | 1. Person Singular | supersedēbo |
| PPP | supersessus | |
| Konjunktiv Präsens | 1. Person Singular | supersedeam |
| Imperativ | Singular | supersedē |
| Plural | supersedēte | |
| Alle weiteren Formen: Flexion:supersedere | ||
Worttrennung:
- su·per·se·de·re
Bedeutungen:
- [1] intransitiv mit Dativ, auch transitiv: auf etwas sitzen
- [2] intransitiv mit Dativ oder Ablativ, auch transitiv, übertragen: etwas nicht tun, etwas unterlassen, von etwas ablassen
Herkunft:
Beispiele:
- [1]
- [2] „litibus familia supersedeat: si quis quid deliquerit, pro noxa bono modo vindicet.“ (Cato agr. 5, 1)[1]
Übersetzungen
[2] ?
Referenzen und weiterführende Informationen:
- [1, 2] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „supersedeo“ (Zeno.org), Band 2, Spalte 2947.
- [1, 2] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „supersedere“
Quellen:
- ↑ Marcus Porcius Cato; Antonius Mazzarino (Herausgeber): De agri cultura. Ad fidem Florentini codicis deperditi. 2. Auflage. BSB B. G. Teubner Verlagsgesellschaft, Leipzig 1982 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana), Seite 13.